Het sacrament van de wijding
van diaken, priester en bisschop
Jezus riep mensen op om Hem te volgen (Mc. 1, 15). Naast de oproep aan alle mensen van goede wil koos de Heer twaalf leerlingen uit om op een bijzondere manier met Hem verbonden te zijn en uitgezonden te worden. Toen de Heer tijdens het laatste avondmaal de eucharistie instelde, kregen zij de opdracht: “Doet dit tot een gedachtenis aan Mij.” (Lc 22, 19). Na de verrijzenis zendt de Heer zijn apostelen uit: “Gaat dus en maakt alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen [..] en leert hun te onderhouden alles wat Ik u bevolen heb.” (Mt 28, 19-20). De apostelen verzamelden op hun beurt naaste medewerkers bij de vervulling van de opdracht van de Heer ontvangen. Ze stelden zeven mannen aan als diakens om mee te werken ten behoeve van de ondersteuning aan de weduwen en armen (Hd 6, 4). Reeds in de brieven van het Nieuwe Testament worden in de jonge Kerk de drie verschillende ambten aangeduid; diakonoi (diakens), presbyters (priesters) en de episcopi (bisschoppen). Ook lezen wij daar dat de overdracht van de ambten gebeurde door handoplegging en gebed.
Door het doopsel en het vormsel hebben alle gelovigen deel aan de zending die Christus aan zijn Kerk gegeven heeft: het gemeenschappelijk priesterschap van de gelovigen. Zij zijn geroepen om bij te dragen aan de opbouw van een inspirerende Kerk en van daar uit mee te werken aan een samenleving die meer de vorm aanneemt van het koninkrijk van God.
Het ambtelijke priesterschap, op grond van de wijding, heeft de taak om in Christus’ Naam de gelovigen te voeden en te sterken met de sacramenten en de verkondiging, en leiding te geven. Zo worden de gelovigen toegerust om de opdracht van het gemeenschappelijk priesterschap in de Kerk en daarbuiten te volbrengen. Het gemeenschappelijk priesterschap van de gelovigen en het ambtelijke priesterschap van de wijding verschillen dus wezenlijk van elkaar maar zijn op elkaar aangewezen. Beiden hebben op een eigen manier deel aan het priesterschap van Christus.